Odra – rzeka, która nie zna granic | Trochę historii CHKO Poodrze
379
post-template-default,single,single-post,postid-379,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,smooth_scroll,

Blog

Trochę historii CHKO Poodrze

Niedługo po otwarciu profesjonalnego stanowiska ochrony przyrody w ówczesnym Krajoznawczym muzeum w Nowym Jiczinie, dokładnie 7.maja 1975, była złożona propozycja na ogłoszenie parkiem krajobrazowym terenu Poodrza.

 

Podanie opracowała trójka przyrodników – botaniczka RNDr. Marie Sedláčková, zoolog Mgr. Augustin Daněk i ze stanowiska ochrony przyrody Ing. Ivo Otáhal. Stało się tak z powodu przyrodniczo-naukowych i krajobrazowych walorów tego terenu. Niestety, projekt spotkał się z zastrzeżeniami ówczesnej administracji i niektórych ekologów a głównie aparatu partyjnego OV i KV KSČ, dlatego że mieli oni z terenem Poodrza inne plany. Ich zamiarem było Odrę, jako najdłuższy nieregulowany ciek w republice wyregulować i okresowo zalewane łąki zaorać i intensywnie uprawiać. Następnym krokiem miało być użeglownienie długo przygotowywanym kanałem Dunaj – Odra – Łaba.

 

Powagę sytuacji potwierdza fakt, że regulacja Odry pojawiła się jako jeden z priorytetów w podsumowaniu XVI zjazdu KSČ. Następowało długich 16 lat walki o zachowanie cennego terenu, którym mimo inne przebiega jedna z głównych dróg ptaków Europy środkowe i gdzie można, przy odrobinie szczęścia, zobaczyć i takie osobliwości jako wąż Eskulapa, bąk zwyczajny, miętus pospolity czy różanka pospolita i również wiele gatunków bezkręgowców lub rzadkich roślin i ich wspólnoty.

 

Tylko dzięki wspólnym staraniom profesjonalnych i dobrowolnych ekologów udało się Poodrze utrzymać aż do zmiany reżimu w roku 1989 i następnie już mogło bez zakłóceń przebiegać postępowanie o ogłoszeniu parkiem krajobrazowym. Jestem wdzięczny, że mogłem w tym procesie swoimi skromnymi siłami pomóc.

 

Autor: Ivo Otáhal

Okresní vlastivědné muzeum Nový Jičín

No Comment

Sorry, the comment form is closed at this time.